kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Απεργιακή συγκέντρωση

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ:

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Χρόνο με το χρόνο το εμπεδώνουμε όλο και περισσότερο στο πετσί μας ότι «Η φτώχεια δεν έχει καλοπέραση». Προνομιούχα παράσιτα θα μας πουν να μην γκρινιάζουμε και να δουλεύουμε περισσότερο, γιατί για όλους (;) υπάρχουν ευκαιρίες εκεί έξω. Να μην είμαστε μίζερες και μίζεροι, γιατί η ζωή είναι ωραία και με τα λίγα.

Τι γίνεται, όμως, όταν δεν μπορείς να εξασφαλίσεις ούτε τα λίγα, ούτε τα απολύτως απαραίτητα; Εδώ και 15 χρόνια, με την πλειοψηφία της κοινωνίας να ζει σε συνθήκες εντεινόμενης φτωχοποίησης, έχουμε μάθει να ζούμε με όλο και λιγότερα κάθε χρονιά. Η πλειοψηφία της κοινωνίας, δηλαδή, διότι για τα λόμπι της ενέργειας, για το κατασκευαστικό κεφάλαιο, για τους εφοπλιστές και για τους κάθε λογής κολαούζους της κρατικής μαφίας, η πίτα μεγαλώνει όλο και περισσότερο.

Με λίγα λόγια, η κοινωνική αναπαραγωγή συντελείται σε απολύτως οριακό βαθμό, αφού ο μέσος άνθρωπος με τεράστια δυσκολία μπορεί να καλύψει τα απολύτως απαραίτητα για την καθημερινή επιβίωσή του.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι κοινωνικοί δεσμοί μοιάζουν διαλυμένοι. Τα πρώτα χρόνια της κρίσης, δημιουργήθηκαν δομές κοινωνικής αλληλεγγύης προσπαθώντας να δώσουν μία απάντηση στην εντεινόμενη εξαθλίωση των ανθρώπων, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις. Σήμερα, όμως, στη θέση της αλληλεγγύης έρχεται να εγκαθιδρυθεί ο κυνισμός και ο κοινωνικός κανιβαλισμός. Έρμαια των ορέξεων των ισχυρών, νεοφιλελεύθερων καθικιών που βρίσκονται στην εξουσία, χοροπηδάμε κι εμείς σαν άβουλα ανδρείκελα στο χορό τους. Έχουμε ενσωματώσει ως κοινωνία το δόγμα τους ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Προτιμούμε να δρούμε ως κατακερματισμένα άτομα, προσπαθώντας ο καθένας να την βγάλει καθαρή κοιτώντας την πάρτη του, άντε και τον στενό πυρήνα της οικογένειάς του.

Για όλα αυτά που συντελούνται γύρω μας, στο όνομά μας, ποιος ακριβώς θα μιλήσει, αν όχι εμείς;

Άλλη μια φορά που ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους κρίνουμε την παρουσία μας στο δρόμο απαραίτητη, είναι η ακρίβεια. Η ακρίβεια, είτε αυτή αφορά τρόφιμα λογαριασμούς ή ενοίκια, ενυπάρχει πλέον στην καθημερινότητά μας και στην σκέψη μας. Από πού να αρχίσουμε; Από την βενζίνη; Το εισιτήριο του αστικού λεωφορείου, τον καφέ, το ψωμί; Ακόμα και το εισιτήριο του πλοίου για το Νησάκι ρε μαλάκες;

Τις αιτίες που επέφεραν τις αυξήσεις αυτές, λίγο ή πολύ όλοι μας τις γνωρίζουμε. Κάποιες φορές η φράση "φταίνε τα τσογλάνια οι πολιτικοί" μας καλύπτει. Άλλες ο πόλεμος, οι ολοένα αυξανόμενες ανισότητες, οι "πλάτες" του κράτους στους μεγαλοεπιχειρηματίες και σε τελική ανάλυση η υπερφορολόγηση, μπας και δουν τα κρατικά ταμεία κανένα ευρώ πριν βρουν άλλους τρόπους να τα αφαιμάξουν οι γνωστοί διαπλεκόμενοι, δίνουν μεγαλύτερη τροφή για κουβέντα. Το συμπέρασμα πάντως είναι ίδιο, η ιστορία γνωστή. Όσο δίνουμε χώρο στους συνήθεις ύποπτους να πλουτίζουν εις βάρος μας, όσο θεωρούμε πως αυξήσεις μισθών της τάξης των 50 ευρώ θα λύσουν το βιοτικό μας πρόβλημα και όσο τρέφουμε αυταπάτες για την ατέρμονη κατρακύλα την οποία όλοι και όλες βιώνουμε, δεν θα μπορέσουμε να πούμε ως εδώ. Ένα ως εδώ που να ξεφεύγει από οικονομικούς όρους, στατιστικές αναλύσεις, υποσχέσεις για αύξηση του ΑΕΠ. Αυτά τα ακούσαμε, ακόμα και οι πιο νέοι, αρκετές φορές μέχρι τώρα για να προλάβουμε να τα σιχαθούμε.

Όταν ένας άνθρωπος, που εργάζεται πέντε μέρες την εβδομάδα, δεν καταφέρνει να τα φέρει βόλτα για να ζήσει με αξιοπρέπεια, δεν μιλάμε για συνθήκες ακρίβειας, αλλά για παραλογισμό. Το να ζούμε αξιοπρεπώς δεν θα έπρεπε να το διεκδικούμε και για την συνθήκη αυτή σήμερα ευθύνεται το ίδιο το σύστημα που γεννά τους πολέμους, την φτώχεια, την ανθρώπινη εκμετάλλευση στο βωμό του κέρδους, την εκτενή φορολόγηση. Όλα αυτά για να στηρίξουμε ένα κράτος που κλέβει από τις τσέπες μας, κλείνει νοσοκομεία, «ξεχνάει» να τοποθετήσει συστήματα ασφαλείας, δίνει τα χέρια με Μπαρμπα-Στάθηδες για να μην τολμήσει κανένας άλλος να πουλήσει φθηνότερα τον αρακά και τα φασολάκια του. Επομένως, εμείς δεν χρειαζόμαστε κανέναν μπούλη πάνω από τα κεφάλια μας να μας λέει τι πρέπει να κάνουμε για να ζήσουμε όπως μας αξίζει. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η φωνή μας να ακούγεται πιο συχνά και πιο βροντερά.

Μπορεί ακόμη και η επέτειος του ενός χρόνου από το κρατικό έγκληµα στα Τέµπη να αποτελεί πλέον παρελθόν. Ωστόσο, οι πολιτικά υπεύθυνοι με την στάση τους, δεν μας αφήνουν ξεχάσουμε πόσο αναίσχυντα ένα κράτος αποσιωπεί τα δεινά που επιφέρει η ίδια η ύπαρξή του. Το χρονικό της συγκάλυψης από την εκδοχή του ανθρώπινου λάθους, το έγκαιρο μπάζωμα του τόπου του συμβάντος, το ξέπλυμα από τα κανάλια και την επαναλειτουργία του ίδιου δρομολογίου χωρίς καμία απολύτως τροποποίηση ή ενίσχυση του συστήματος ασφαλείας αλλά με τελετές και χειροκροτήματα από στημένους επιβάτες, δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Η εξεταστική επιτροπή, μια παράσταση με πρωταγωνιστές τον Δημήτρη Μαρκόπουλο, τον Κώστα Καραμανλή και άλλους θιασώτες, δείχνει πόσο ανάλαφρα μπορεί πλέον η εκάστοτε πολιτική δύναμη να μας κοροϊδεύει μέσα στα μούτρα μας. Κατά κάποιο μαγικό τρόπο, στην εξεταστική αυτή επιτροπή, οι κατηγορούμενοι συμπεριφέρονται ως ενάγοντες. Για παράδειγμα, ο πρώην υπουργός μεταφορών, μερικές μέρες πριν την σύγκρουση των τρένων, προκειμένου να αμφισβητήσει τους συνδικαλιστές του ΟΣΕ που φώναζαν για τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας και την παραπομπή της Ελλάδας σε Ευρωπαϊκό δικαστήριο για μη συμμόρφωση με τους κανόνες για σιδηροδρομικές μεταφορές, τόνιζε πως η κυβέρνηση δεν παίζει με την ασφάλεια των επιβατών. Πλέον εξοπλισμένος με το θάρρος της επανεκλογής του απαντάει αδιάφορα και προκλητικά στις ερωτήσεις που του υποβάλλονται. Με λίγα λόγια, δεν ιδρώνει το αυτί του. Τουλάχιστον, η κυρία Καρυστιανού και γονείς άλλων θυμάτων, συνεχίζουν να ζητούν τα αυτονόητα και πλέον στρέφονται αλλού, αφού κατάλαβαν έμπρακτα πως στην χώρα μας η Δικαιοσύνη πέρα από τυφλή είναι και κωφή ή τα έχει καλά με την κυβέρνηση ή τουλάχιστον χρηματίζεται. Όσο η ατιμωρησία για τους πολιτικά ισχυρούς αποτελεί καθημερινότητα, πρέπει να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε για το κατά πόσο η δικαιοσύνη αποτελεί αντικείμενο μιας κλειστής ομάδας γραβατωμένων γραφιάδων, φίλων και μη των κυβερνώντων.

Επίθεση δεχόμαστε σε ακόμα ένα δημόσιο αγαθό, την παιδεία . Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση συνεχίζεται με τον νόμο Πιερρακάκη, βάσει το οποίου μπορούν να ιδρυθούν ιδιωτικά παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων, με ό,τι συνέπεια φέρει αυτό. Η αναδιάρθρωση αυτή συνεχίζει, όμως, στον ήδη χτισμένο δρόμο από τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις τους, με πρόσχημα τώρα την ενίσχυση του δημοσίου πανεπιστημίου. Βλέπουμε, για ακόμη μια φορά, να έχει υποβαθμιστεί ένα δημόσιο αγαθό πριν βγει στην αγορά και ως μόνη λύση να παρουσιάζονται οι σωτήρες ιδιώτες.

Το πανεπιστήμιο όσο είναι ελεγχόμενο από το κράτος και το κεφάλαιο θα εξυπηρετεί τις ανάγκες τους, όχι τις κοινωνικές. Αυτό έχει φανεί από όλες τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές τους, από τους ταξικούς φραγμούς κατά την είσοδο στο πανεπιστήμιο, όπως τα απαραίτητα -για τη δουλειά που γίνεται στο σχολείο- φροντιστηριακά μαθήματα, την ΕΒΕ, την εντατικοποίηση του προγράμματος σπουδών, που δεν αφήνει περιθώριο προβληματισμού για οτιδήποτε πέρα από το διάβασμα και την καλλιέργεια ανταγωνιστικών χαρακτηριστικών. Επίσης, οι παροχές ενός <<δημοσίου και δωρεάν πανεπιστημίου>> είτε έχουν δοθεί σε εργολάβους είτε οι θέσεις είναι υποστελεχωμένες με αποτελέσματα σαν αυτά που είδαμε στις Γ' εστίες του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, όπου φοιτήτρια παραλίγο να καεί ζωντανή, μέχρι την αστυνόμευση των σχολών με σκοπό καμία θέληση για αντίδραση να μην γίνεται δράση, να μην υπάρχει αντίσταση γιατί θα έρθει πειθαρχικό ή το γκλομπ του μπάτσου.

Το πανεπιστήμιο ελεύθερης διακίνησης ιδεών, προβληματισμού και αναγνώρισης του υποκειμένου ως κοινωνικού και ταξικού, αποδοχής, σεβασμού και συνεργασίας το ονειρεύονται πειθαρχημένο, με μετάδοση στείρας γνώσης που θα παράγει άτομα- στρατιωτάκια των αφεντικών και της αγοράς εργασίας. Θα παράγει άτομα εκμεταλλεύσιμα με καλή γνώση στη σχέση εξουσιαζόμενου- εξουσιάζουσας και θα διαιωνίζει παθογένειες της κοινωνίας από ατομικιστικές πρακτικές, μέχρι πατριαρχικά κατάλοιπα και ομοφοβικές συμπεριφορές. Η απάντηση σε αυτό, όμως, είναι το ελάχιστο αντιστασιακή και χωρίς καμία πρόθεση συμμόρφωσης.

Στο στόχαστρο των ιδιωτικοποιήσεων βρίσκεται, φυσικά, και η υγεία με τον υπουργό - διαφημιστή εταιρικών ομίλων να έχει αναλάβει να φέρει το έργο εις πέρας.

Τα θεμέλια της σημερινής κατάστασης , του νέου Εθνικού Συστήματος Υγείας , έχουν μπει δεκαετίες πριν. Η υποστελέχωση, τα ράντζα , οι ανύπαρκτες κλίνες ΜΕΘ, οι εικόνες εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δεν είναι καινούριες εικόνες. Από γενιά σε γενιά θεατές στο ίδιο έργο. Από τις λίστες αναμονής στα φακελάκια και από το εισιτήριο στην είσοδο ως τις ανύπαρκτες κλίνες ΜΕΘ που δε θα βοηθούσαν και ιδιαίτερα στην εποχή του κορονοϊού, όπως μας ενημέρωσαν τα πλέον αρμόδια χείλη. Φτάσαμε στο 2024 ώστε να ανοίξει πλέον διάπλατα η κερκόπορτα των νοσοκομείων. Δεν υπάρχει προσωπικό για να σε χειρουργήσει; Κι όμως υπάρχει, το απόγευμα, αρκεί να διαθέτεις τα χρήματα. Αυξήσεις σε μισθούς γιατρών; Μήπως καλύτερα να δέχεσαι τους ασθενείς στο ιδιωτικό σου ιατρείο; Συγχωνεύσεις, αναπληρώσεις, μετακινήσεις. Οτιδήποτε χρειαστεί πέραν της ουσιαστικής ενίσχυσης του συστήματος υγείας.

Μιλάνε για αποσυμφόρηση των νοσοκομείων ενώ στην πραγματικότητα βάζουν το ίδιο αποδυναμωμένο προσωπικό να τα λειτουργεί πρωί και βράδυ. Άλλωστε ο σιχαμένος υπουργός το είπε ρητά: ρίσκο είναι να σε χειρουργεί κουρασμένος γιατρός, ρίσκο είναι και να ζεις περιμένοντας χειρουργείο.

Οι μόνοι που κρατούνε όρθιο το σύστημα υγείας στη χώρα είναι το σύνολο των εργαζομένων οι οποίοι σέβονται το λειτούργημα τους και τον ρόλο τους απέναντι στην κοινωνία. Μία κοινωνία που κράτος, εταιρίες και επαίσχυντοι μεγαλογιατροί την αντιμετωπίζουν ως πελατεία στον τομέα της δημόσιας υγείας και περίθαλψης. Οι ίδιοι εργαζόμενοι και εργαζόμενες που κρούουν συνεχώς το κώδωνα του κινδύνου όπως έκαναν και οι αντίστοιχοι στους σιδηροδρόμους. Εκεί αναλαμβάνει η άλλη εξουσία, τα ΜΜΕ. Χρηματοδοτούμενα και λαμβάνοντας εντολές από την κρατική συμμορία με μόνο στόχο να μας πείσουν πως όλα είναι καλώς καμωμένα και όσοι αντιδρούν είναι ενάντια στη πρόοδο. Σε διαρκή προσπάθεια να δημιουργήσουν έναν κοινωνικό αυτοματισμό, όπου ο ασθενής θα φάει τη γιατρό γιατί δε κάνει καλά τη δουλειά της ακόμη και αν αυτή εργάζεται 24 ώρες σερί.

Η ιδιωτικοποίηση της υγείας έρχεται σε μία άκρως επιβαρυμένη κοινωνική πραγματικότητα όπου το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας αδυνατεί να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα και βάζει ψαλίδι εδώ κι εκεί για να επιβιώσει. Ακόμη όμως κι αν το δικό σου ψαλίδι φαίνεται ασήμαντο στη διπλανή σου, πρέπει να καταλάβουμε όλοι και όλες ότι η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη είναι κάτι που μας αφορά όλους, από το νεογέννητο μωρό μέχρι τους ηλικιωμένους ανθρώπους.

Αν μείνουμε άπραγοι και αποδεχτούμε σιγά σιγά κάθε αλλαγή που φέρνουν στη ζωή μας, τότε το μέλλον για εμάς φαντάζει δυσοίωνο. Η ζωή θα έχει τιμή στα πάντα, από το πανεπιστήμιο, στην υγεία, στο σιδηρόδρομο. Αυτός που σήμερα είναι υπουργός υγείας είναι ο ίδιος που έλεγε ότι αν μιλούσαν για την ασφάλεια στα τρένα δε θα κόβανε εισιτήρια. Αυτό είναι το μέλλον!

Στην παρούσα συγκυρία κάποια πράγματα γίνονται ξεκάθαρα: πρώτον, δεν υπάρχει καμία ένδειξη που να μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τα πράγματα μπορούν να καλυτερεύσουν. Δεύτερον, μάλλον δε θα έπρεπε να έχουμε και πολλές προσδοκίες από ένα κράτος, που μόνο σκοπό έχει πια την «επέκταση των αγορών» και μια <<ανάπτυξη>> που περνάει μέσα από ιδιωτικοποιήσεις, βουτηγμένες στο αίμα, οι οποίες μόνο σκοπό έχουν την κερδοφορία λίγων κι εκλεκτών.

Για να επιτευχθεί, μάλιστα, αυτή η κερδοφορία των λίγων κι εκλεκτών, χρειάζεται ένα ισχυρό αστυνομικό κράτος, το οποίο αναλαμβάνει να διεξαγάγει έναν πόλεμο απέναντι σε όσες κοινωνικές ομάδες αντιστέκονται ή σηκώνουν ανάστημα απέναντι στην βαρβαρότητα της εξουσίας. Βασικό όπλο σε αυτόν τον πόλεμο παίζουν τα ΜΜΕ, που συστηματικά τροφοδοτούν το κρατικό αφήγημα με ψέματα και προπαγάνδα. Όμως, στις πολεμικές εποχές που ζούμε, δεν φτάνει μόνο η προπαγάνδα. Το αφήγημα θα πρέπει να συνοδεύεται και από την κατασκευή ενός αόρατου εχθρού, ο οποίος θα πρέπει να προσλαμβάνει διάφορες μορφές, προκειμένου να είναι άμεσα αντιμετωπίσιμος και εξολεθρεύσιμος από τον κρατικό μηχανισμό. Σε αυτό το πνεύμα κινείται και ο νέος Ποινικός Κώδικας και ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας, που αναβαθμίζουν το νομικό οπλοστάσιο του καθεστώτος, προκειμένου να μας έχουν εν δυνάμει «δεμένους χειροπόδαρα».

Τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης - και ιδιαίτερα μετά την πανδημία του κορονοϊού - έχει διευρυνθεί και συνδέεται πλέον τόσο με φυσικές καταστροφές, όσο και με πολεμικές συρράξεις που λαμβάνουν χώρα σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Τα κράτη και το κεφάλαιο οργανώνονται πολεμικά, αξιοποιούν το αφήγημα της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και με συνοπτικές διαδικασίες ονοματίζουν τους εκάστοτε «αόρατους εχθρούς», όποιοι, δηλαδή, σε κάθε συγκυρία «απειλούν» την εθνική συνοχή και την οικονομική ευημερία των ελίτ. Τα παραπάνω, μας καθιστούν αναλώσιμους, αφού στα πλαίσια της κατασκευής αυτού του αόρατου εσωτερικού εχθρού, εντάσσεται όποιος-α-ο αποφασίσει να σηκώσει κεφάλι και να αντιδράσει δυναμικά.

Ο μεγαλύτερος ανασταλτικός παράγοντας, όμως, στην πραγματικότητα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όσο δεν παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, όσο μας φαίνεται αδιανόητο να οδηγήσουμε στην ήττα ένα τόσο σάπιο σύστημα, όσο αδιαφορούμε και στρέφουμε αλλού το κεφάλι ή προτιμούμε να στρέψουμε την κοινωνική μας οργή στον

αδύναμο, τόσο θα καταδυναστεύουν τις ζωές μας.

Πράγματι, έχουμε εμπεδώσει ότι η φτώχεια δεν έχει καλοπέραση. Δεν έχουμε, όμως, εμπεδώσει ότι μόνο εμείς μπορούμε να δώσουμε ένα τέλος σε αυτήν την κατάσταση.

Όσο πιο έντονη γίνεται η επίθεση κράτους και κεφαλαίου απέναντι στο άτομο, τόσο πιο επιτακτικός γίνεται ο κοινωνικός έλεγχος από αυτό-οργανωμένα κινήματα και η αυτοδιαχείριση της ζωής γίνεται μονόδρομος. Οι μεγάλες αφηγήσεις τελείωσαν, το ίδιο και οι κυβερνητικές επιλογές και δρόμοι που θα μπορούσαν να δώσουν μία εφήμερη λύση. Είναι ευθύνη μας να αντισταθούμε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Από τον αγώνα ενάντια στην υποτίμηση της ζωής μέχρι την κοινωνική διαχείριση της ενέργειας και των αγαθών· να συναντηθούμε στις συλλογικές διαδικασίες στους χώρους εργασίας και στο πανεπιστήμιο· να ξεκινήσουμε συνελεύσεις στις γειτονιές και στις πλατείες· να στελεχώσουμε τα σωματεία βάσης και τους κοινωνικούς μας χώρους. Να αποδείξουμε στην εξουσία ότι δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη. Απέναντι στον εξευτελισμό και την υποτίμηση της ζωής μας, να φτιάξουμε την κοινωνία μας με τους δικούς μας όρους.

Χειρονομία - Αντιεξουσιαστική Κίνηση